ถึงเราจะพึ่งพาตัวเองได้แต่ก็คงไม่อยากใช้ชีวิตอย่างเดียวดายหรอก สิ่งมีชีวิตบนโลกนี้ล้วนต้องการเพื่อนทั้งนั้น เจ้าลาเข้าใจเรื่องนี้ดี มันจึงช่วยเป็นเพื่อนให้กับเจ้าหมาผู้เดียวดาย
เจ้าหมาสายพันธุ์อนาโตเลี่ยนเชพเพิร์ด Kolima วัย 1 ปีเกิดมาพร้อมกับโรคเกี่ยวกับกระดูกสันหลัง ซึ่งทำให้มันรู้สึกเจ็บปวดเวลายืน มันจึงมักจะนอนอยู่บนพื้นเสมอ
Kolima ไม่สามารถยืนนานๆ ได้ ดังนั้นเรื่องวิ่งคงไม่ต้องถามถึง และการที่มันวิ่งเล่นไม่ได้ก็ทำให้มันไม่มีเพื่อนหมตัวอื่นมาเล่นด้วยเลย
แต่ก็ไม่ใช่ว่า Kolima ไม่มีเพื่อนเลยซะทีเดียว เจ้าหมายังมีเจ้าลา Paolo ที่เข้ามาเป็นเพื่อนเล่นให้มันอยู่ โดยที่มันเป็นฝ่ายเข้ามาผูกมิตรกับเจ้าหมาเอง
Paolo คงจะเห็นใจที่ Kolima ไม่มีเพื่อนเลย มันจึงมักจะเข้ามานอนเป็นเพื่อนให้เจ้าหมา และบางครั้งก็เล่นกับมันทั้งที่ยังนอนอยู่นี่แหละ
เจ้าของของ Kolima และ Paolo บอกว่าเขาเห็นพวกมันอยู่ด้วยกันแทบทั้งวัน นั่นทำให้เจ้าหมาไม่รู้สึกเหงาเหมือนตอนแรกๆ
เจ้าของยังบอกอีกว่า Kolima นั้นติดเจ้า Paolo เอามากๆ มันดูไม่เบื่อเลยที่จะต้องอยู่กับเพื่อนตัวเดิมทั้งวัน พวกมันนอนกอดกันได้ตลอดเวลา
ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนว่า Paolo เป็นแม่ที่คอยดูแลลูกอยู่เลย เจ้าของของมันยังเคยบอกเลยว่า “ผมคิดว่าผมเป็นคนที่รับเลี้ยงเจ้าหมาซะอีก แต่ทุกวันนี้ผมเห็นชัดแล้วว่าเจ้าลาต่างหากที่เป็นคนเลี้ยงดูมัน”
ชมชีวิตประจำวันของ Paolo กับ Kolima ได้ในคลิปนี้
Lui è Kolima.Kolima è un Kangal, un Pastore dell'Anatolia, il cane più imponente che io abbia mai visto, ed è diventato membro della nostra famiglia esattamente un mese fa.Purtroppo Kolima ha una patologia maledetta che si chiama Sindrome di Wobbler, una malattia congenita neurologica per colpa della quale le vertebre del suo collo vanno a comprimere il midollo spinale e i nervi, questo gli comporta "instabilità della colonna vertebrale, con alterazioni anche a livello delle articolazioni, dei dischi intervertebrali e anche dei legamenti".In pratica Kolima si regge in piedi a fatica, cammina in modo traballante, ha difficoltà a rialzarsi da terra e passa la maggior parte della giornata accucciato.Ma Kolima è anche un cucciolo, ha poco più di un anno, e vorrebbe giocare e spaccare il mondo.Ecco, credevo di averlo adottato io, questo cucciolo, ma ogni giorno mi sembra sempre più evidente che lo abbia adottato il mio asino.Paolo è un asino di sei anni, è con me dallo svezzamento.Quando ero piccolo, mio nonno, il Felice Caputo vero, duro e un pò arrogante come le pietre che aveva spaccato per una vita, mi raccontava sempre del suo asino, di come da ragazzo lo accompagnava a lavorare dalla campagna fino ad Avellino centro, di come non gli saliva in groppa ma andava a piedi al suo fianco, al fianco di Paolo, il Paolo vero.Quando mi sono trasferito ad abitare e a vivere la stessa campagna, decisi di voler convivere a mia volta con un asino, e gli misi una "sepponta" indelebile per ricomporre "Felice e Paolo", una coppia che a quanto pare continua a funzionare.Se pensate che un asino maschio, per quanto di taglia piccola, possa avere un caratteraccio, sia dispettoso e testardo, avete ragione.Se pensate che un asino maschio sia una animale poco intelligente, di poche pretese e senza empatia, avete torto marcio.L'unico momento della giornata in cui Kolima trova le energie per alzarsi e giocare è quando lo porto da Paolo.Sono uno spettacolo: Paolo, il dispettoso e testardo Paolo, dopo un primo momento di indifferenza ha preso il cagnone sotto la sua ala protettiva, si è reso conto delle difficoltà motorie di Kolima e, per farlo giocare e dargli calore, fa cose incredibili.Si inginocchia per evitare che si sforzi, lo mordicchia, si stende vicino a lui, lo fa mettere nel suo fieno.Paolo ha adottato Kolima.(con sommo dispiacere della capra che non si fida troppo)Lungi da me estrapolare conclusioni mielose da questo fatto, solo, la prossima volta che pensate di poter insegnare a qualcuno come amare o spaccate il cazzo su come deve essere composta una famiglia, venite da me, vi metto un paio di giorni nelle stalle con Paolo e Kolima, così imparate un fatto.
Nai-post ni Felice Caputo noong Sabado, Pebrero 6, 2016
ที่มา: Felice Caputo, Animal Forum