ภาพที่เพื่อนๆ เห็นอยู่นี้ ไม่ใช่ลูกหมี ลูกหมา หรืออะไรทั้งนั้น แต่นางเป็นแมวอ้วนดำตัวหนึ่งค่ะ นางชื่อน้องโอเลี้ยง ผู้ที่จะมาแจกความสดใสในวันนี้
โอเลี้ยงเป็นแมวพันธุ์ผสมเปอร์เซียที่เกิดจากแม่ที่มีลูกมาแล้วหลายครอก เนื่องจากเจ้าของไม่ได้ทำหมันให้ ดังนั้น เจ้าของจึงประกาศหาบ้านให้ลูกแมว รวมไปถึงโอเลี้ยง
ขณะนั้น คุณฝนในฐานะคนรักแมว ก็อยากได้ลูกแมวสักตัวมาเลี้ยง แต่ที่บ้านไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ หญิงสาวจึงได้แต่ช่วยประกาศหาบ้านให้ลูกแมวเหล่านั้นแทน
ลูกแมวทยอยกันได้บ้านตัวแล้วตัวเล่า จนกระทั่งเหลือลูกแมวสีดำเป็นสุดท้าย ซึ่งคุณฝนเองก็รู้สึกถูกชะตากับมันอย่างบอกไม่ถูก ที่สำคัญ น้องยังชอบอ้อนเธอด้วย ทั้งเกาะขา และเรียกหาเมื่อไม่เจอเธอ
คุณแม่เองก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะดันไปรับปากลูกไว้แล้ว แต่ช่วงแรกๆ นางชอบบ่นว่าแพ้ขนแมวบ้าง เป็นภูมิแพ้บ้าง และยังบอกอีกว่า “ถ้าลูกจะเลี้ยงก็เลี้ยงไป แต่อย่าเอามาใกล้แม่นะ”
แต่เมื่อเวลาผ่านไป คุณแม่เริ่มเข้าหาเจ้าโอเลี้ยงมากขึ้น โอเลี้ยงเองก็ชอบอ้อนคุณแม่บ่อยๆ จนทำให้ทั้งคู่กลายเป็นยายหลายที่ตัวแทบติดกันตลอดเวลา (อ่าวแม่ ไหนบอกแพ้ขนแมวไง)
คุณฝนรับโอเลี้ยงมาอยู่ด้วยอายุ 2 เดือน ซึ่งน้องค่อนข้างอ่อนแอ แต่หญิงสาวก็ดูแลมันเป็นอย่างดี โดยป้อนนมแพะให้ และสอนกินอาหารเปียก รวมทั้งอาหารแห้งเมื่อน้องอายุได้ 4-5 เดือน
ช่วงแรกๆ นี้ โอเลี้ยงป่วยบ่อยมาก เข้าออกโรงพยาบาลสัตว์เป็นว่าเล่น แต่โชคดีที่มีคุณให้คำแนะนำเกี่ยวกับการดูแลน้องทุกอย่าง และคุณฝนเองก็ทำตามอย่างเคร่งครัด
ตลอดเวลาที่คุณฝนต้องดูแลโอเลี้ยงตามคำแนะนำของคุณหมอนั้น โอเลี้ยงก็ให้ความร่วมมือทุกอย่าง รวมทั้งยอมกินยาที่ไม่ชอบ ในที่สุด น้องก็หายเป็นปกติ และกลับมามีสุขภาพแข็งแรงอีกครั้ง
หลังจากผ่านช่วงนั้นมา ทุกคนคิดว่าโอเลี้ยงจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสักที แต่แล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเกิดน้ำท่วมหมู่บ้านที่คุณฝนอาศัยอยู่
แม่กับคุณฝนต้องพากันหนีน้ำ โดยอุ้มโอเลี้ยงไปด้วย และข้าวของที่เอาไปได้ก็มีไม่กี่ชิ้น จนต้องซื้อใหม่แทบทุกอย่าง และเงินก็เหลือน้อยเต็มที
ตอนแรกคุณฝนกับแม่ตั้งใจจะไปเช่าโรงแรมอยู่ แต่ทางโรงแรมไม่อนุญาตให้พาสัตว์เลี้ยงเข้าไป สองแม่ลูก และแมวอีก 1 ตัว จึงพากันไปนอนหน้าโรงพยาบาล
แน่นอนว่าช่วงเวลานี้ คุณฝนกับแม่เหมือนเจอมรสุมชีวิต แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยคิดจะทิ้งโอเลี้ยงเลย และสู้ไปด้วยกันจนกระทั่งน้ำลด
หลังจากที่น้ำลด สองแม่ลูกก็พากันกลับไปทำความสะอาดบ้าน แต่ระหว่างนั้น อยู่มีงูเข้าบ้าน ตอนแรกไม่มีใครเห็น แม่ก็ไม่เห็น เนื่องจากตาเป็นต้อกระจก จึงมองเห็นได้ไม่ชัด
มีเพียงโอเลี้ยงตัวเดียวเท่านั้นที่เห็นงู มันจึงไปคาบชายกระโปรงคุณยาย (ขอเรียกแม่ว่ายาย เพราะเป็นยายของโอเลี้ยง) และพาไปตรงที่งูอยู่
คุณยายตกใจหนักมา จึงรีบตะโกนเรียกคนมาช่วย ขณะเดียวกัน เจ้าโอเลี้ยงก็ได้ขวางเจ้างูตัวนั้นไว้ เพื่อไม่ให้มันเข้าใกล้คุณยาย
ไม่นาน เจ้างูตัวนั้นก็ถูกจัดการจนสำเร็จ โดยที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
ตั้งแต่นั้นมา คุณยายก็รู้สึกรักโอเลี้ยงมากขึ้น เธอเข้าหาโอเลี้ยง เล่นกับมัน ดูแลมัน และตามใจมันทุกอย่าง เจ้าเหมียวเองก็รักยายเช่นกัน ทำให้ทั้งคู่กลายเป็นคู่หูยาย-หลานที่แยกออกจากกันไม่ได้
อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าคุณยายเป็นภูมิแพ้ แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคของการเลี้ยงแมว เพราะลูกสาวได้ขอคำแนะนำจากสัตวแพทย์เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำให้คุณยายอยู่กับหลานขนปุยได้โดยไม่มีปัญหา
นอกจากมอบรอยยิ้มและความสุขให้ครอบครัวแล้ว โอเลี้ยงยังทำหน้าที่เป็นแมวบำบัดที่ช่วยจัดการกับภาวะทางอารมณ์ให้คุณยายด้วย
เนื่องจากคุณยายเริ่มมีอายุมากขึ้น เธอจึงมีความเครียด และภาวะซึมเศร้าเป็นธรรมดา แต่เวลาอยู่กับโอเลี้ยง คุณยายจะยิ้มอย่างมีความสุข เครียดน้อยลง และภาวะซึมเศร้าก็ลดลงด้วย
คุณยายรักโอเลี้ยงมาก ถึงขนาดพูดกับคุณฝนบ่อยๆ ว่า “ต้องเลี้ยงโอเลี้ยงไปจนลมหายใจสุดท้ายนะ”
มาถึงตรงนี้ เพื่อนจะเห็นว่าโอเลี้ยงนั้นเป็นแมวที่พิเศษมากๆ ชีวิตของมันเต็มไปด้วยปัญหา อุปสรรคตั้งแต่เริ่มแรก แต่มันไม่เคยยอมแพ้ และไม่เคยทอดทิ้งครอบครัวเลยสักครั้ง
ดังนั้น เมื่อมรสุมชีวิตได้ผ่านไป คุณฝนและครอบครัวจึงทำทุกอย่างเพื่อให้โอเลี้ยงมีชีวิตที่ดีที่สุด มีความสุขที่สุด และให้ทุกอย่างที่มันต้องการ เพื่อตอบแทนในความซื่อสัตย์และความสุขที่มันมอบให้พวกเขา
จริงๆ แล้ว โอเลี้ยงเป็นมิตรกับทุกคน ใครอุ้ม ใครกอดก็ยอมหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันไม่ชอบ นั่นคือ สุนัข ดังนั้น ใครก็ตามที่มีกลิ่นสุนัขติดตัว แล้วจะมาอุ้มนาง นางจะไม่ยอมให้อุ้มเด็ดขาด
คุณฝนกับแม่รู้สึกโชคดีมากๆ ที่มีโอเลี้ยงในชีวิต มันเป็นทั้งความสุข รอยยิ้ม เป็นศูนย์กลางความสนใจทุกคน
.
.
.
.
.
ที่มา โอเลี้ยง แมวหน้าหมี
