ในเวลาที่สุนัขของคุณป่วยหนักจนรักษาไม่ได้ และทำได้เพียงแค่ใช้ชีวิตต่ออย่างทรมาน หลายคนเลือกที่จะพามันไปการุณยฆาตเพื่อให้พวกมันพ้นทุกข์
หลายคนอาจคิดว่าสัตวแพทย์ที่การุณยฆาตสุนัขมามากมาย อาจไม่มีความรู้สึกผูกพันกับมันเหมือนที่เจ้าของมีก็ได้ พวกเขาถึงได้ทำแบบนั้นได้ลงคอ
ทว่าความจริงอาจไม่ได้เป็นแบบนั้น เราลองไปฟังความรู้สึกจาก Brenda Gough ผู้เป็นสัตวแพทย์กันดูดีกว่า ว่าเวลาเธอและสัตวแพทย์คนอื่นต้องทำการารุณยฆาต พวกเขาจะรู้สึกอย่างไร
Gough เคยเล่าถึงความรู้สึกที่ต้องการุณยฆาตสุนัขตลอดการทำงาน 24 ปีทางเฟซบุ๊กว่า
“นี่คือสิ่งที่เรารู้สึกเมื่อต้องทำการการุณยฆาต…คุณรู้ไหมตั้งแต่คุณพาลูกหมาตัวนั้นมาหาฉัน มันก็จุ๊บหน้าฉัน และกินคุกกี้ที่ฉันเอาให้ ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นจากตรงนั้น
ครั้งต่อๆ มาที่มันมาหาฉัน มันเริ่มจำได้แล้วว่าโถคุกกี้อยู่ตรงไหน และก็รู้ว่าหญิงในชุดกาวน์สีขาวก็ไม่ได้น่ากลัวซะทีเดียว”
“หลังจากที่คุณพามันมารักษากับฉันอีกไม่นาน ฉันก็ตกหลุมรักหมาของคุณและครอบครัวคุณแล้ว เพราะฉันได้เห็นทั้งเจ้าหมาและเด็กๆ ของคุณโตขึ้นทุกปี
ฉันได้มีความทรงจำเกี่ยวกับมันมากมายในเวลาสั้นๆ ทั้งเรื่องที่มันเล่นซนกินกางเกงในของลูกสาวคุณเข้าไปคราวนั้น ฉันยังจำมันได้ดีเช่นเดียวกับคุณ”
“ประมาณ 15 ปีต่อมา เราก็ต้องมาบอกลาพวกมันซะแล้ว เจ้าหมาเป็นโรคหัวใจที่ฉันรักษาต่อไปอีกไม่ได้…มันเป็นโรคมะเร็งที่ฉันไม่มีทางรักษา…และก็ยังมีตัวที่เป็นโรคข้ออักเสบซึ่งใช้ยารักษาไม่ได้เช่นกัน
แน่ล่ะ ฉันอยากให้พวกมันอยู่กับคุณไปตลอดเหมือนกัน ฉันรู้สึกเจ็บใจมากที่ฉันทำให้คุณกับมันอยู่อย่างมีความสุขด้วยกันต่อไปไม่ได้”
“ฉันเป็นหมอที่ต้องมีความเป็นมืออาชีพ ต้องใจเย็นและสุขุมต่อหน้าพวกคุณ แต่รู้ไหมว่าจริงๆ แล้วข้างในฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
ให้ตายเถอะ ฉันรู้จักพวกคุณและเจ้าหมามา 1 ใน 3 ของชีวิตการทำงานเลยนะ ฉันจะไม่เสียใจกับการจากไปของมันได้ยังไง ฉันแค่แสดงออกมาแบบนั้นไม่ได้เพราะบทบาทที่ทำอยู่“
“ตอนที่มันนอนบนเตียงคนไข้ และจ้องมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย ซึ่งน่าจะตามมาด้วยการขอคุกกี้ แต่มันก็ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะมันอ่อนแอเกินจะลุกไหวแล้ว
ฉันรู้ว่าคุณไม่พร้อมจะให้มันจากไป ฉันเองก็เหมือนกัน แต่เรื่องบ้าๆ นี้มันต้องเกิดขึ้น เพราะพวกเราต่างก็ไม่อยากให้มันทุกข์ทรมานอีกต่อไป
ฉันหวังว่าฉันจะหาทางรักษาพวกมันได้ และทำให้พวกมันอยู่ได้ตลอดไป แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่มีพลังพิเศษแบบนั้น ฉันเป็นแค่สัตวแพทย์ธรรมดาคนหนึ่ง”
“หลังจากพวกคุณเศร้าเสียใจและบอกลามันเสร็จ แล้วออกไปจากประตูคลินิก ฉันไม่รู้ว่าคุณได้ยินรึเปล่า แต่ฉันสะอื้นหนักมากที่มันตายไป ฉันเองก็จะคิดถึงมัน
ขอให้คุณรู้ว่าฉันเองก็เข้าใจดีว่าคุณเสียใจแค่ไหน และก็ดีใจที่ฉันเป็นส่วนเล็กๆ ในชีวิตของคุณ ในการส่งเจ้าหมาไปให้พ้นจากความทรมาน”
ที่มา: Brenda Gough
